ಅಪ್ಪೆ ಅಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಶೇಷಮ್ಮ.....

ನನಗೆ ಅಸಲಿ ಅಪ್ಪೆ ಮಾವಿನ ಮಿಡಿ ಎಂದರೆ ಏನೆಂದು ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದಾಗ ಗೊತ್ತೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಅಪ್ಪೆಗಳ ಅಸಲಿತನ-ನಕಲಿತನ ಗೊತ್ತಾದದ್ದು ಕೆಲವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆಯಷ್ಟೇ. ಅದರ ಹಿಂದೆ ಹೀಗೊಂದು ಚಿಕ್ಕ ಸಂದರ್ಭವಿದೆ.

ಕಾಸರಗೋಡಿನ ನನ್ನಜ್ಜನ ಮನೆಯಂಗಳದಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಕಾಟು ಮಾವಿನ ಮರದಲ್ಲಿ ಕೆಂಪಿರುವೆ ಕಡಿಸಿಕೊಂಡೇ ಮಾವ ಬುಟ್ಟಿ ಬುಟ್ಟಿ ಮಾವಿನ ಮಿಡಿ ಇಳಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ತಾಯಿ, ಅಜ್ಜಿ, ಚಿಕ್ಕಮ್ಮಂದಿರು ಸೇರಿಕೊಂಡು ಮಿಡಿ ಕ್ಲಾಸಿಫಿಕೇಶನ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ದೊಡ್ಡಮಿಡಿ, ಕೊಯ್ಯುವಾಗ ಬಿದ್ದ ಮಾವು, ಮೀಡಿಯಂ ಸೈಝಿದ್ದು...ಹೀಗೆಲ್ಲ.

ಮಾವಿನ ಮಿಡಿ ಕೊಯ್ದ ಬಳಿಕ ಒಂದಷ್ಟು ದಿನ ನಮಗೆ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದುದು ಗಾಯಗೊಂಡ ಮಾವಿನ ತುಂಡುಗಳ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಮಾತ್ರ. ಮಿಡಿಮಾವಿನ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಎತ್ತರದ ಭರಣಿಗಳಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬರಲು ಕನಿಷ್ಠ ಒಂದು ವರ್ಷ ಕಾಯಬೇಕಿತ್ತು. ಹಾಂ ಅಪ್ಪೆ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಲು ಹೊರಟು ಏನೇನೋ ಒದರುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಅನ್ನಬೇಡಿ.

ಮಳೆ ಧೋ ಎಂದು ಸುರಿಯುವಾಗ ರಜೆಯಲ್ಲಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಬಿಳಿ ಕಡಲೇಕಾಯಿಯಷ್ಟೇ ದೊಡ್ಡದಾದ ಆದರೆ ಕೇವಲ ಸೊನೆಯಿಂದಲೇ ಇದು ಕಡಲೇಕಾಯಿ ಅಲ್ಲ, ಕಾಡಿನ ಮುಳ್ಳುಗಿಡ ಕರಂಡೆ ಕಾಯಿಯೂ ಅಲ್ಲ, ಅಪ್ಪಟ ಮಾವು ಎಂದು ಗೊತ್ತಾಗುವ ಮಾವಿನ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅದನ್ನೇ ಅಪ್ಪೆ ಮಿಡಿ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು! ಮನೆಯಂಗಳದ ಮಾವಿನಲ್ಲೇ ಅತ್ಯಂತ ಚಿಕ್ಕದಾದ ಮಿಡಿಯನ್ನೇ ಅಪ್ಪೆ ಎಂದು ನಂಬಿ ನಾನು ಮೋಸಹೋಗಿದ್ದೆ. ಇದೆಂತಹ ಘೋರ ಅಜ್ಞಾನ ಎನ್ನುವುದು ಗೊತ್ತಾದ್ದು ಉಜಿರೆಯ ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಸೇರಿದ ಮೇಲೆಯೇ. ಅಲ್ಲಿ ಶಿರಸಿ ಯಲ್ಲಾಪುರ ಕಡೆಯಿಂದ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಸ್ನೇಹಿತರು ಏನೇ ಮರೆತರೂ ಅಪ್ಪೇ, ಜೀರಿಗೆ ಮಿಡಿಯ ಬಾಟಲಿಯೊಂದು ಬಿಟ್ಟು ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ಕಾಸರಗೋಡಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ಚೋಕುಡಿ ಮಾವಿಗೆ ಅಪ್ಪೆ ಎಂದು ತಿಳಿದು ಈ ಘನತೆವೆತ್ತ ಅಪ್ಪೆಮಿಡಿಗೆ ಅನ್ಯಾಯ ಮಾಡಿದ್ದರ ಬಗ್ಗೆ ಹಲುಬುತ್ತಲೇ ಈ ಉ.ಕ ಸ್ನೇಹಿತರು ಕೊಡುವ ಅಪ್ಪೆಯನ್ನು ಸವಿಯುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಅದು ಬಿಟ್ಟರೆ ನಾನು ಅಪ್ಪೆ ತಿಂದಿದ್ದು ಕಡಮೆ. ಅದೆಲ್ಲ ಬಿಡಿ. ಎರಡು ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಮೊದಲು ನಮ್ಮ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಬಾಲಕೃಷ್ಣ ಎಂಬವರು ಅಪ್ಪೆ ಸಿಗುತ್ತೆ ತರೋಣ ಎಂದರು. ಹೊರಟೇ ಬಿಟ್ಟೆ. ಸಾಗರ ಬಳಿಯ ರಿಪ್ಪನ್ ಪೇಟೆಯಲ್ಲಿಳಿದು ಅಪ್ಪೆಗಾಗಿ ಸರ್ಚ್ ಶುರು. ನಾವು ಹೊರಗಿಂದ ಬಂದ ಕಾರಣ ಎಲ್ಲರೂ ಬಾಯಿಗೆ ಬಂದ ರೇಟು ಹೇಳತೊಡಗಿದರು. ಎಲ್ಲೂ ನಮಗಿಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಸುತ್ತುತ್ತಿರುವಾಗ ಆಟೋ ಚಾಲಕರೊಬ್ಬರು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪೆ ಬೇಕಾದ್ರೆ ಎರಡು ಮೈಲಿ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿ ಶೇಷಮ್ಮ ಅಂತ ಇದಾರೆ ಎಂಬ ಸಖತ್ ಮಾಹಿತಿ ಕೊಟ್ರು.

ಹಾಗೆ ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಹೋದಾಗ ಕೊನೆಗೂ ಶೇಷಮ್ಮ ಸಿಕ್ರು. ನಡು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಆಕೆಯ ಮನೆ, ಮನೆಗಿಂತಲೂ ಚಿಕ್ಕ ಷೆಡ್ಡು ಎನ್ನಬಹುದು. ಸುಮಾರು ಎಪ್ಪತ್ತು ವರುಷದ ವಿಧವೆ ಶೇಷಮ್ಮನ ಕಾಯಕ ಮಾವಿನಕಾಯಿ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಮಾಡೋದೇ. ದೂರದೂರುಗಳಿಂದಲೂ ಶೇಷಮ್ಮನ ಕೈಗುಣಕ್ಕೆ ಮೆಚ್ಚಿ ಜನ ಬಂದು ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುತ್ತಾರೆ.

ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ತನಗಿಟ್ಟ ಅನ್ನದಿಂದಲೇ ಒಂದಷ್ಟು ಪಾಲು ನಮಗೂ ಸಿಕ್ಕಿತು(ಊಟದಲ್ಲಿ ಶೇಷಮ್ಮನ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ರುಚಿಯೂ ಸಿಕ್ಕಿತು). ಹತ್ತಿರ ಬೇರೆ ಹೋಟ್ಲೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಮಗೆ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಬೇಕಿರಲಿಲ್ಲ. ಉಪ್ಪಿನಲ್ಲಿ ಹಾಕಿದ್ದ ತಲಾ ಐದು ನೂರು ಜೀರಿಗೆ ಮತ್ತು ಅಪ್ಪೆ ಮಿಡಿಯನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಎಣಿಸಿ, ಮೇಲಿಂದ ಇಪ್ಪತ್ತು ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಮಿಡಿಗಳನ್ನೂ ನಮ್ಮ ಪಾತ್ರೆಗೆ ಹಾಕಿಟ್ಟರು ಶೇಷಮ್ಮ. ಜತೆಗೆ ವಿಧವೆಯಾದ ಮೇಲೆ ತಾನು ಊರಿನಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾದ ಕಥೆಯನ್ನೂ ಹೇಳಿದರು. ಶೇಷಮ್ಮನಿಗೆ ಮಕ್ಕಳು ಇಲ್ಲ, ವಿಶೇಷ ಆಸೆಯೂ ಇಲ್ಲ. ಒಂದೇ ಆಸೆ ಇದ್ದದ್ದು ಒಂದೇ. ತನ್ನ ಮನೆ ಪಕ್ಕ ಆಂಜನೇಯನ ಗುಡಿ ನಿರ್ಮಿಸುವುದು. ಹೊರಗೆ ಇಣುಕಿದರೆ ಗಡಿ ಆಗಲೇ ಪೂರ್ಣಗೊಂಡಿತ್ತು. ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ದುಡ್ಡು ಸೇರಿಸಿಯೇ ನಿರ್ಮಿಸಿದ್ದಂತೆ. ಆಕೆಯ ಗುಡು ಬೇಗ ನಿರ್ಮಾಣವೇಗಲಿ ಎಂದು ಹಾರೈಸಿ, ಮಾವಿನ ದುಡ್ಡು ಮೇಲೆ ನೂರು ಆಂಜನೇಯನ ಗುಡಿ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ಕಿಂಚಿತ್ ಸಹಾಯವಾಗಲಿ ಎಂದು ಕೊಟ್ಟು ಹಿಂದಿರುಗಿದೆವು.

ಸಕತ್ ರುಚಿಯಿದ್ದ ಆ ಮಾವಿನ ಮಿಡಿಯನ್ನು ಸಂಬಂಧಿಗಳೆಲ್ಲ ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪವಾಗಿ ಇಲ್ಲವಾಗಿಸಿದರು. ಆದರೆ ಆ ಮಿಡಿಯ ಕಂಪು ಇಂದಿಗೂ ಬಾಯಿಗೆ ನೆನಪಿದೆ. ಮುಂದಿನ ವರ್ಷ ನಾನು ಮಿಡಿ ತರಲು ಹೋಗಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಬಾಲಕೃಷ್ಣ ಹೋಗಿದ್ದರು. ಮಿಡಿ ಕಡಮೆಯಾದ ಕಾರಣ ಭಾರೀ ಬೆಲೆ ಎಂದು ಸ್ವಲ್ಪವೇ ತಂದಿದ್ದರು.

ಕಳೆದ ವರ್ಷ ಮಾತ್ರ ನಾನೂ ಬರುತ್ತೇನೆ. ಶೇಷಮ್ಮನ ಮನೆಗೇ ಹೋಗೋಣ ಎಂದಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಮಿತ್ರರೊಬ್ಬರಿಂದ ಮಾಹಿತಿ ಬಂತು. ಶೇಷಮ್ಮ ನಿಧನರಾಗಿ ಕೆಲವು ತಿಂಗಳಾಗಿವೆ.......

(ಸುಶ್ರುತರ ಗಂಗಮ್ಮನ ಜೀರಿಗೆ ಬಗ್ಗೆ ಓದಿದಾಗ ಶೇಷಮ್ಮ ಫಕ್ಕನೆ ಜ್ಞಾಪಕಕ್ಕೆ ಬಂದರು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಸುಶ್ರುತರಿಗೆ ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್)