ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಸ್ವಗತ

ಹ್ಮ್ ನಾನೂ ಪ್ರವಾಸ ಹೊರಟಿದ್ದೇನೆ..

ಸ್ವರ್ಗದಂತಹ ಊರಿಗೆ ಕಾತರದಿಂದ ಹೊರಟಿದ್ದೇನೆ..

ಊರಿನ ನಗು ಅಳುಗಳನ್ನೆಲ್ಲೇ ಅಲ್ಲೇ ಕಟ್ಟಿಟ್ಟು

ಹೊಸ ನಗುವನ್ನಷ್ಟೇ ಸ್ವರ್ಗದಂತಹ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಪಡೆಯೋಣ ಎಂಬ ಹಂಬಲದಲ್ಲಿ ಪ್ರವಾಸ ಹೊರಟಿದ್ದೇನೆ..

ಮನೆಯವಳು, ಮಕ್ಕಳು ಬಂದರೆ, ಅದು ತೆಗೆಯೋಣ, ಇದು ತೆಗೆಯೋಣ ಎಂದು ಪ್ರವಾಸದ ಕುಲಗೆಡಿಸುವುದು ಬೇಡ ಎಂದು ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ...

ಬಹಳ ದೂರದ ಪ್ರಯಾಣವದು ಹೊಸ ಊರು ಸ್ವರ್ಗದಂತಹ ಊರು ಹೇಗಿದೆಯೋ ಏನೋ ದೇವರೇ ಬಲ್ಲ...

ಆದರೂ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ವರ್ಗದಂತಹ ಊರು ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ ಖಂಡಿತಾ ಒಳ್ಳೆಯದಿರಬಹುದು..

ನಾನು ಹೋಗುವ ರೈಲು ವಿಶೇಷ ರೈಲು...

ಸ್ವರ್ಗದ ಊರಿಗೆ ಹೋಗುವ ರೈಲಾದ್ದರಿಂದ ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಕೊಳಕು, ಕಷ್ಟಗಳಿಗೆ

ಮತ್ತು ಪ್ರಯಾಣಿಕರ ನಡುವೆ ಒಂದು ಪರಿಮಳ ಸೂಸುವ ಕರ್ಟನ್ ಇದೆ!

ಕಷ್ಟದಲ್ಲಿದ್ದು ಬೇಗುದಿಗಳಲ್ಲಿರುವವರು, ಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ಹಣವೊಂದರಿಂದಲೇ

ಪರಿಹರಿಸಬಲ್ಲ ಮಾಂತ್ರಿಕರು ಈ ವಿಶೇಷ ರೈಲಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ

ಈ ಕರ್ಟನ್ ಸರಿಸಿ ನೋಡುವುದಕ್ಕೆ ಬಿಡದಂತೆ ಭಟನೊಬ್ಬ ರೈಲಿನ ಪ್ರತೀ

ಕಂಪಾರ್ಟಮೆಂಟಲ್ಲೂ ನೆಟ್ಟ ಭಂಗಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿರುತ್ತಾನೆ

ರಾತ್ರಿಯಾಗಿದೆ, ಥತ್‌ ಏನು ಸೊಳ್ಳೆ ಕಚ್ಚುತ್ತಿವೆ ದರಿದ್ರದ್ದು...

ಮಕ್ಕಳು ಚೀರಿ ಅಳುತ್ತಿರುವಂತೆ ಕೇಳುತ್ತಿದೆ ಕೂಡಾ..

ಎಲ್ಲಿದ್ದೇವೆ ನಾವೀಗ ಎಂದು ಸಹಪ್ರಯಾಣಿಕ ಕಿರಿಚಿದ್ದಾನೆ..

‘ಸ್ವರ್ಗದ ಊರಿನ ಹತ್ತಿರವೇ ಇದ್ದೇವೆ, ಇನ್ನೇನು ಅರ್ಧಗಂಟೆಯ ಹಾದಿ,

ಅದರ ಕೆಳಗೇ ಇರುವ ಸ್ಲಂ ನಡುವೆ ರೈಲು

ಹಾದು ಹೋಗುತ್ತಿದೆ, ವ್ಯಥೆ ಪಡದಿರಿ, ಸ್ವರ್ಗದ ಊರು ಹೀಗಿಲ್ಲ’-ಕಾವಲು ಭಟ ಹೀಗೇನೋ ಒದರಿದ ನೆನಪು

ಸ್ವರ್ಗದೂರಿನ ಬಳಿಯೂ ಸ್ಲಮ್ಮೇ ಎಂದು ಪಕ್ಕದ

ಪ್ರಯಾಣಿಕ ಪಕಪಕನೆ ನಗುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಪಕ್ಕಾ ಹುಚ್ಚನಂತೆ

ನಾನೂ ಈಗ ಹುಚ್ಚನಾಗುವಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ,

ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಸ್ವರ್ಗವೆಂದು ನಂಬಿ ಮತ್ತೆ ಸ್ಲಮ್ಮಿರುವ ಊರಿಗೆ

ಯಾಕೆ ಬರಬೇಕಿತ್ತು?

ಹುಹ್! ಒಮ್ಮೆ ಆ ಸ್ವರ್ಗವೋ ನರಕವೋ ತಲಪಲಿ

ಹಿಂದಿರುಗುವ ರೈಲಿಗೇರಿ ಮರಳಿ ಬಿಡೋಣ....